Skip to contents
Home Publicaties en naslag Verhalen

‘Eigenlijk ben ik een superheld’

26 juli 2019

Turan Çelik uit Oss is 11 jaar en doet wat alle jongens van zijn leeftijd doen. En dat terwijl hij werd geboren met een complexe hartafwijking. Twee keer kreeg hij donorslagaders: toen hij 3 was en vorig jaar opnieuw. Turan en zijn moeder Linda van den Berg vertellen.

Wat is er met Turans hart aan de hand?

Linda: ‘Bij de 20-wekenecho ontdekten ze dat zijn longslagader en aorta verkeerdom zaten en er gaten waren tussen de kamers en de boezems. De longslagader was ook ernstig vernauwd. Na zijn geboorte kwam hij op de IC en met vijf dagen is hij voor het eerst geopereerd. Turan bleek een sterke wil te hebben, want kort daarna ging hij al zelf drinken. Later, op zijn 3e, kon hij bijna niks meer en kreeg hij een donorslagader. Wij wisten niet dat dat bestond.’

Turan, op je 11e kreeg je opnieuw een donorslagader. Voel je veel verschil met voorheen?

Turan: ‘Daarvoor was ik snel moe, het voelde alsof alle energie uit me wegstroomde. Ook met gym op school. Nu gaat het heel goed. Ik heb hard getraind en zit op trampolinespringen, en ik spring vaak op de trampoline in de tuin. Vroeger durfde ik dingen niet, maar nu durf ik bijna alles, ook op de trampo.’

Wist je wat de dokters gingen doen?

Turan: ‘Ja, ik heb zelf alle gesprekken met ze gevoerd. Ik wilde weten wat er ging gebeuren en waarom. En ook hoe ze dat doen, je hart stilzetten. Ze doen klemmen om je aderen en dan gaat je bloed door een machine. Dat moet wel heel voorzichtig gebeurd zijn. Dat hebben ze goed gedaan, het is best speciaal. Eigenlijk ben ik een superheld.’

Linda: ‘In het ziekenhuis maken ze altijd complimenten over hoe Turan hiermee omgaat. Hij is al zo vaak geopereerd…’

Turan: ‘Ik kan iedereen de weg wijzen in het ziekenhuis.’

Op de foto ziet u Turan Çelik. Turan kreeg een een donorslagader.
Turan Çelik, ontvanger donorslagader

Denk je er weleens aan dat je gedoneerde slagaders hebt?

Turan: ‘Soms wel. Dan ben ik heel dankbaar. Het is speciaal dat ze die bij iemand kunnen weghalen en aan iemand anders kunnen geven. Als er iets over donatie op tv komt, wil ik het graag horen. Een keer begon de juffrouw op school erover en konden wij zeggen of we donor wilden worden of niet. Veel willen dat niet, dat had ik niet verwacht. Ze vinden het raar of eng. Maar als je dood bent, weet je er toch niks meer van.’

Linda: ‘Dat Turan die donorslagaders kreeg, was voor ons een wake-up call. Weefseldonatie is vrij onbekend, en voor Turan was het levensreddend. Weinig mensen weten dat je ook weefsels kunt doneren als je thuis overlijdt. Dus willen we graag vertellen hoe belangrijk dit voor Turan is.’

Hoe ga je hier als ouder mee om?

Linda: ‘Er zijn wel momenten geweest dat ik Turan in een doosje had willen doen. Toen hij bijvoorbeeld net kon zitten, ben ik een keer gevallen met de fiets en viel hij op z’n hoofd. In paniek kwam ik bij de huisarts en riep: hij heeft een hartafwijking! En hij is op zijn hoofd gevallen! Zij antwoordde heel rustig: kindjes met een hartafwijking kunnen ook vallen. Ik besefte dat overbescherming niet goed is, dan heeft hij geen leven. We proberen hem ook overal aan mee te laten doen.’

Turan, hoe zie jij de toekomst?

Turan: ‘Ik moet nog vaker geopereerd worden. Wat moet, dat moet, maar we maken er het beste van. Het is wel speciaal dat papa en mama alles meemaken, want bij een operatie ga ik zelf gewoon slapen. Ik heb er wel vertrouwen in. Ik weet ook wat ik later wil worden: CliniClown. Zelf weet ik hoe het voelt. Ze komen langs en maken je vrolijk. Dat heeft echt geholpen. Ik heb ook stage bij ze gelopen. Ja, het lijkt me echt leuk om andere kinderen op te vrolijken.’

Benieuwd naar andere persoonlijke verhalen? Lees hier nog meer ervaringen van mensen die een donororgaan of -weefsel hebben ontvangen, nabestaanden zijn van een donor of mensen die bij leven een nier of stukje van hun lever hebben afgestaan.