'Alma is een voorbeeld voor onze gemeenschap'

‘We komen uit een gelovig Surinaams-Hindoestaans nest, we zijn van huis uit moslims. Maar een aantal van de kinderen, onder wie Alma, hebben het geloof verlaten, op een relaxte manier. We eten bijvoorbeeld geen varkensvlees, maar met Alma kon ik wel een lekker glas wijn drinken. Toen een zwager van haar ernstig ziek werd, bespraken zij hun wensen rondom de dood. Alma zei toen dat zij geen islamitische rituelen wilde. Daar hebben ze nog grapjes over gemaakt, want dat is in onze gemeenschap heel ongewoon. Omdat ze geen kinderen hadden, hadden Alma en haar man alles vastgelegd voor als een van hen zou komen te overlijden, ook dat ze gecremeerd wilde worden.’

‘Ze stond altijd op de barricades’

‘Dat Alma haar organen wilde doneren, paste in haar karakter. Ze hielp iedereen. Als iemand zei dat ze een mooie blouse aanhad, kon ze die uitdoen en weggeven. Ze genoot er intens van als ze mensen blij kon maken. Alma had ook een sterke opinie: ze droeg uit dat je als vrouw zelfstandig moest zijn. Ze was consultant en organisatiekundige en moedigde onze nichtjes – eigenlijk alle vrouwen – aan om ook te gaan studeren of een beroep te leren, zodat ze zelfstandig konden worden. Ze stond altijd op de barricades, in Hindoestaanse kringen is ze daarom bekend. Haar inspiratie missen we heel erg.’

‘We organiseerden een symposium voor hindoes en moslims over orgaandonatie’

‘Dat ze donor wilde zijn, is baanbrekend in onze Surinaams-Hindoestaanse moslimcultuur. Daar wilden we meer bekendheid aan geven. Om haar gedachtegoed over emancipatie, empowerment en educatie voort te zetten, heeft mijn zwager samen met een nichtje de Stichting Alnaus Foundation opgericht. De eerste activiteit daarvan was een symposium over orgaandonatie, specifiek voor hindoes en moslims. Er sprak iemand die een donorlever had gekregen en een nabestaande van een donor. Zij gaven het onderwerp een gezicht. En er waren sprekers uit het hindoeïsme en de islam die uitlegden dat er in die religies geen bezwaren zijn tegen orgaandonatie.’

 ‘Toen de islamitische wetten werden geschreven, bestond orgaandonatie nog niet’

‘In de islam mag het lichaam officieel niet geschonden worden, maar toen die wetten in de Koran werden geschreven, bestond orgaandonatie nog niet. Het was een fatsoensnorm. In dat perspectief moet je het zien. Orgaandonatie is een medische ingreep. En het hoort bij het geloof om je medemensen te helpen. Dat kun je hiermee na je dood dus doen. Dit was eigenlijk de conclusie van de imam tijdens het symposium.’

‘Alma heeft iedereen aan het denken gezet’

‘Alma heeft haar nieren, lever en longen gedoneerd. Nu hebben 4 mensen een beter leven dankzij haar. Tijdens haar leven was ze al een voorbeeld voor ons, nu is ze dat na haar dood ook. Ze heeft iedereen aan het denken gezet. Als ik er in onze gemeenschap over vertel, zeggen mensen meestal: daar heb ik nog nooit over nagedacht. Of ze vinden dat ze gelovige familieleden met morele kwesties opzadelen als ze orgaandonor willen zijn. Als nabestaande moet je de moed opbrengen om de wens van je dierbare te volgen en troost vinden in het feit dat je gedaan hebt wat je dierbare wilde, ook al druist het in tegen je wens of geloof. Dat is de laatste eer die je iemand kunt bewijzen.’