Sahin: ‘In 2006 werd ontdekt dat mijn nieren nog maar voor 30% werkten. Ik kreeg medicijnen. Eigenlijk merkte ik er weinig van, maar ik verzette me ook tegen ziek zijn. Langzaam ging het slechter, tot ik in 2011 moest gaan dialyseren of een nierdonor moest vinden. Wachten op een nier van een overleden donor betekende jarenlang dialyse.’
‘Ik wilde niemand om een nier vragen’
Sahin: ‘Omdat ze blaasproblemen heeft, kon mijn vrouw Betul niet doneren. En het aan anderen vragen kon ik echt niet. Huilend belde Betul mijn vader in Turkije om te vragen of iemand uit de familie een nier wilde doneren. Eerst was niemand bereid. Uiteindelijk wilde een zwager het wel doen, hij kwam met zijn vrouw naar Nederland. De operatiedatum was al gepland, maar toen zag hij ervan af, ook omdat zijn vrouw er moeite mee had. Het was zó pijnlijk... Ik was ook boos op Betul dat ze het aan mijn vader had gevraagd.’
‘Je kunt niet wegkijken’
Oguz: ‘We zijn vennoten, we zien elkaar meer dan onze echtgenotes. Ik zag zijn pijn toen die donatie niet doorging en verder niemand uit de familie het wilde doen. Dan kun je niet wegkijken. Hij is de man van mijn zusje, ze hebben drie schatten van kinderen. Dialyse is verschrikkelijk, dat doe je niemand aan. Hij was zó ziek, hij was zichzelf niet meer. Zonder iets tegen iemand te zeggen heb ik laten onderzoeken of ik een nier kon doneren. Dat kon.’
‘Eerst heb ik het aan de imam gevraagd’
Oguz: ‘Aan de hoogste imam heb ik gevraagd wat de Koran hierover zegt. Ik heb dit lichaam van Allah compleet gekregen, mag ik uit mijn wil iets weggeven? Hij zei: als je er iemand mee helpt en als er niks tegenover staat, is het goed.’
Sahin: ‘Een tijd geleden hoorde je hier in onze gemeenschap weinig over. Maar nu wordt er veel over gesproken, ook in Turkije, je leest het vaak in de krant. Steeds meer mensen zijn voor orgaandonatie.’
‘Mijn gezin moest erachter staan’
Oguz: ‘Ook met mijn gezin en andere familieleden heb ik de gevolgen afgewogen van leven met één nier. Ik was zelf niet bang, het ging om de verantwoordelijkheid naar mijn omgeving. Die moest erachter staan. Tijdens het Offerfeest kon ik Sahin vertellen: je krijgt een nier van mij. Eerst keek hij me ongelovig aan, daarna straalde hij. Hij zei: ook al lukt het niet, dat je het aanbiedt is voor mij al zo veel waard! Als ik mijn leven voor je zou kunnen geven, zou ik het doen.’
‘Ik vond het moeilijk de nier te accepteren’
Sahin: ‘Ik ben ontzettend blij met de nier. Maar ik vond het wel moeilijk om die aan te nemen, net zoals ik mijn ziekte niet kon aanvaarden. Ik voel me toch ergens schuldig. Onze relatie is niet veranderd, alles gaat hetzelfde als voorheen, maar van binnen voel ik verschil. Dit is zó groot, dit kun je niet belonen.'
'En als Oguz een dag ziek is, denk ik: dat heeft dáármee te maken. Als er met hem iets misgaat, komt dat door mij. Dat gevoel heb ik na 5 jaar nog. Maar daar praat ik niet over, mijn gevoelens uit ik niet makkelijk. Ik ben hem heel dankbaar, maar omdat ik dat niet goed tegen hem kan zeggen, gedenk ik hem altijd als ik bid. En dat doe ik 5 keer per dag.’
‘Elke dag dat hij gezond is, ben ik blij’
Oguz: ‘Ik heb geen twijfel gehad. Lachend ben ik op de operatietafel geklommen. We lagen op verschillende kamers zodat hij het niet zou zien als ik pijn had. En ze hadden ons erop voorbereid dat Sahin na de operatie snel beter zou worden en ik ziek zou zijn en moest herstellen. De dag na de operatie kon ik naar hem toe, dat was een bijzonder moment. Het herstel ging snel, we waren allebei kort na de operatie weer op de zaak. Elke dag dat ik hem gezond zie, ben ik blij. Als je zoiets kunt doen, moet je niet twijfelen.’
‘Veel donoren verwachten iets terug’
Oguz: ‘Op internet heb ik veel interviews over nierdonatie gelezen. Het rare vind ik dat veel donoren iets verwachten van de ander. Zoals een vader die zijn zoon een nier had gegeven en boos was toen die zoon ging roken. Je moet niks terug willen. Ik heb tegen Sahin gezegd: nu gaat alles goed tussen ons, maar als we ooit ruzie krijgen en ik iets over die nier zeg, dan moet je dat negeren. Die nier is nu van jou, klaar.’
‘Er is veel voor ons gebeden’
Oguz: ‘Er is veel voor ons gebeden, in 4 Haagse moskeeën. Iedereen had het erover. De moeder van een elektricien die bij ons werkte, vertelde hem dat ze met een groep vrouwen de Koran had gelezen voor twee mannen die een nieroperatie ondergingen. Toen zei hij: hé, dat zijn mijn werkgevers! We hebben ontzettend veel bezoek gehad, twee maanden lang was ons huis een bloemenwinkel.’
Benieuwd naar andere persoonlijke verhalen? Lees hier nog meer ervaringen van mensen die een donororgaan of -weefsel hebben ontvangen, nabestaanden zijn van een donor of mensen die bij leven een nier of stukje van hun lever hebben afgestaan.
