‘Voordat ik Luc leerde kennen, had hij een ernstig ski-ongeluk gehad. Hij was daarna geopereerd aan zijn schedel en herstelde. Wel kreeg hij de waarschuwing dat hij mogelijk na een jaar of 12 epilepsie kon krijgen. En precies 12 jaar later kreeg hij voor het eerst een aanval. Dat was in 2008, toen ik hem 6 jaar kende. Daarna had hij zo’n 2 keer per jaar een aanval, altijd ’s nachts.’
‘Onze dochter had nog nooit een aanval meegemaakt’
‘Geleidelijk aan kreeg hij vaker aanvallen. Voor mijn werk volgde ik een opleiding waarvoor ik wel eens een nacht moest overblijven. Dan kwam Lucs broer bij ons slapen. Onze dochter, die inmiddels 6 jaar was, hadden we uitgelegd wat haar papa had, maar ze had nog nooit een aanval meegemaakt.’
‘Ineens kreeg Luc voor het eerst overdag een aanval. Hij rende altijd lange afstanden in de duinen en liep ook de halve marathon. De laatste keer haalde de EHBO hem uit de wedstrijd, omdat hij liep te zwalken. Hij had onderweg een aanval gekregen.’
‘Hij kon nog net zeggen dat hij een aanval kreeg’
‘Vorige winter was ik op een avond naar de opleiding. Luc wilde met onze dochter naar het Sinterklaasjournaal gaan kijken, toen hij in elkaar zakte. Hij kon nog net tegen haar zeggen dat het een aanval was. Zij vluchtte eerst in paniek naar haar kamer, maar besefte dat ze iets moest doen en rende naar de buren, die 112 belden.’
