‘Op een avond belde mijn neef mij op en zei: hoe zou je het vinden als ik jou mijn nier schenk? Ik viel bijna om van verbazing. Ik wist niet dat hij daarmee bezig was. We zagen elkaar soms op familiefeestjes. Dan zag hij wel dat ik bijna niets kon eten en drinken. Zelfs niet de beroemde kroketten van tante Loes. Maar daar praatten we verder niet over.'
'Voor de niertransplantatie zat ik 3,5 jaar aan de nierdialyse, driemaal in de week voor 3,5 tot 4 uur. Mijn nieren functioneerden nauwelijks nog. De oorzaak van het nierfalen was toen nog niet duidelijk. Tien jaar na mijn transplantatie bleek dat het komt door de auto-immuunziekte systemische sclerose, waardoor je bindweefsel stug wordt.'
'De dialyse zelf vond ik niet eens zo erg: het was altijd best gezellig. In de uren dat ik daar met anderen zat, hebben we heel wat wereldproblemen opgelost. Maar doordat ik weinig mocht eten en drinken, kwam ik in een sociaal isolement. Ik kon niet naar de kroeg en ook feestjes ging ik mijden vanwege de vele vragen. Ik raakte daar zo neerslachtig van dat ik wilde stoppen met de dialyse. Gelukkig hebben de artsen me overgehaald door te gaan.'
'Mijn neef heeft mij door het doneren van zijn nier een nieuw leven gegeven. Ik kon weer onbezorgd op vakantie en naar de kroeg. En ik ben veel gaan sporten. Ik ben hem daar heel dankbaar voor. Een nier doneren doe je maar eens in je leven.'
'Mijn transplantatieverjaardag zie ik als mijn echte verjaardag. Ik ga dan met mijn broers en schoonzusje uit eten. Mijn neef nodigde ik in het begin ook uit, maar die kwam niet. Het is een bescheiden man die het lastig vind om met mijn dankbaarheid om te gaan. Jammer, maar het is zo. Ik weet dat hij op zijn manier gek op me is.’
Meer verhalen lezen van mensen die dit zelf van dichtbij hebben meegemaakt?
