Martin: ‘Nelleke was van de trap gevallen en werd naar het UMCG gebracht. Bij de hoofdingang werden we goed opgevangen, ze wisten al dat we kwamen. In het gesprek op de IC werd duidelijk dat ze niets meer voor Nelleke konden doen. Daarna werd de donorprocedure opgestart. We hadden het eerder over donatie gehad, niet wetende dat dit zou gebeuren.’
Teun: ‘Toen ik de kamer binnenkwam, was er grote verslagenheid. Je zwager was boos, jij zat midden in je emoties, en je dochter zat stilletjes voor zich uit te kijken. Ik heb uitgelegd wat we gingen doen en binnen welk tijdsbestek. Tegen mijn collega zei ik: meestal kan ik inschatten of het aankomt wat ik vertel, maar nu niet. Maar toen ik jou na zes weken belde, zei je: ‘Fijn hoe je ons hierin hebt meegenomen en hoe rustig en duidelijk alle uitleg was.’ Dat was voor mij de beloning voor mijn werk.’
Martin: ‘Ik zie het donorproces als een klein lichtpuntje in die duisternis. Nelleke zei altijd: hoe vervelend de situatie ook is, probeer toch te genieten van de mooie dingen. Zelfs hierbij heeft ze dat in mijn ogen voor elkaar gekregen. Toen we zo verdrietig bij elkaar zaten, werd ook gezegd: er zijn ook vijf blije mensen die weer toekomst hebben. Het wordt daardoor niet makkelijker, maar wel iets minder moeilijk. Dat je hoort hoe het gaat met de ontvangers van de organen, is bijzonder.’
Teun: ‘Jij hebt later kaarten gekregen van ontvangers. Geeft dat het gevoel dat er iets goeds uit is voortgekomen?’
Martin: ‘Ja, het bevestigt dat. Ze schreven dat ze uit een zware situatie komen en nu weer een toekomst hebben. Ze kunnen weer bouwen en vertrouwen op hun lichaam.’
Eigen registratie
Teun: ‘Stond jij ook met toestemming geregistreerd?’
Martin: ‘Mijn nabestaanden mochten bepalen wat er ging gebeuren. Dat heb ik kort na het overlijden van Nelleke veranderd in ‘geregistreerd donor’. Je wilt het nabestaanden zo makkelijk mogelijk maken. Die hebben al zo veel aan hun hoofd.’
Teun: ‘Hoe kijk je terug op het donatieproces?’
Martin: ‘Met een positief gevoel. Alle communicatie, zo zorgvuldig. Als jullie een kaart krijgen van een ontvanger, geven jullie me eerst even een telefoontje: wil je die ontvangen? Je vraagt dan ook hoe het met ons gaat. Het contact is heel persoonlijk, we zijn geen nummer. Dat voelt goed.’